Σταματήστε κάθε είδος εκφοβισμού ΤΩΡΑ!

Επειδή είμαστε γονείς και αδέλφια κάποιου, ο θάνατος ενός νέου παιδιού που λύγισε μπροστά στο εξελιγμένο είδος bullying που δεχόταν, μας έχει καταρρακώσει. 

Απ την εξαφάνισή του και έπειτα, απ όταν έγιναν γνωστά τα βασανιστήρια που περνούσε οι περισσότεροι υποπτευόμασταν την κατάληξη. ΚΑΜΙΑ σημασία δεν έχει αν πρόκειται για αυτοχειρία. Και την αυτοχειρία κάποια ξένα χέρια την έφεραν. 

Για όλα εκείνα τα παιδιά που φοράνε γυαλιά και περνάνε τα πάνδεινα απ τους συμμαθητές τους στο δημοτικό...

Για όλους τους μαθητές γυμνασίου και λυκείου που δέχονται προσβολές για την καταγωγή ή την οικονομική κατάσταση της οικογένειάς τους...

Για όλους τους φαντάρους που περνάνε καψώνια απ τους "παλιούς"...

Για τον Άλεξ της Βέροιας, τον Τάκη της Σαντορίνης, τον Βαγγέλη του Ρεθύμνου. Για όλους εκείνους τους φαντάρους που ΚΑΝΕΙΣ δεν ξέρει -τάχα μου- γιατί αυτοκτόνησαν στη σκοπιά.

ΟΛΑ αυτά είναι γνωστά σε όλους μας επί δεκαετίες. Και δεν κάνουμε ΤΙΠΟΤΑ!

Δράστε ΤΩΡΑ!

Μοιράζομαι μαζί σας το συγκλονιστικό κείμενο του δημοσιογράφου Πέτρου Κουμπλή όπως αυτό δημοσιεύτηκε στον ιστότοπο aixmi.gr το 2011!

ΕΧΕ ΤΟ ΝΟΥ ΣΟΥ ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ

Σκέψου να είσαι η μάνα, που σιδέρωσε με προσοχή τα ρούχα του απ’ το προηγούμενο βράδυ, για την πρώτη μέρα στο σχολείο. Εκείνη που πήρε ανήσυχη τηλέφωνο το γιατρό, γιατί το αγοράκι της ανέβασε ξαφνικά πυρετό. Εκείνη που ένα Σάββατο μεσημέρι το καμάρωσε να κάνει ποδήλατο, χωρίς βοηθητικές ρόδες. Εκείνη που το μάλωσε, όταν δεν έφαγε όλο το πιάτο με τις φακές, τη δύναμή του. Σκέψου να είσαι η μάνα… και κάποιος, κάποια μέρα, να σηκώνει κάποιο όπλο και να σκοτώνει το παιδί.

Σκέψου να είσαι η μάνα που έμεινε κρυφά ξάγρυπνη, κοιτώντας το ρολόι με αγωνία. Εκείνη που άκουσε με ανακούφιση την πόρτα και τα βήματά του να το οδηγούν στο εφηβικό δωμάτιο. Εκείνη που άπλωσε όλα τα ρούχα του, έραψε όλα τα κουμπιά του που ξηλώθηκαν. Και κάποια μέρα, κάποια οργή, κάποιο μίσος, κάποια παράνοια να γίνεται κάποια βόμβα και να το σκοτώνει.

Σκέψου να “σαι η μάνα που ανοίγει το πορτοφόλι της και βλέπει τη φωτογραφία του. Εκείνη που απλώς θέλει ν’ ακούσει τη φωνή του στο τηλέφωνο. Εκείνη που κάποτε το γέννησε, αλλά το κουβαλάει μέσα της για πάντα. Η μάνα που κάθε σκέψη της έχει υστερόγραφο το πρόσωπό του. Και κάποια μέρα ξαφνικά, κάποιος του μιλά άσχημα, κάποιος θέλει το κακό του, κάποιος θέλει να το πονέσει. Και το πονά.

Σκέψου να “σαι η μάνα. Και να τρέμει η ψυχή σου που έφυγε από κοντά σου. Να θέλεις να γίνεις κάθε πέτρα, κάθε μονοπάτι, κάθε δρόμος που θ’ ακολουθήσει, για να το προσέχεις. Και κάποια μέρα το παιδί να χάνεται σε κάποια θάλασσα. Κι εσύ να μη ξέρεις τίποτα. Ποιος να σε βρει και ποιος να σου πει για κάποιο σάπιο δουλεμπορικό.

Σκέψου να “σαι η μάνα που κάθε μέρα ξυπνά με την σκέψη να βρεις φαγητό για το παιδί. Να περπατάς χιλιόμετρα για να βρεις καθαρό νερό. Να παρακαλάς για ένα βρώμικο δολάριο, για να του πάρεις γάλα. Και κάποια μέρα, κάποιος στρατός να το σκοτώνει. Και το παιδί να γίνεται κάποιος αριθμός σε κάποιο δελτίο ειδήσεων, σε κάποια χώρα.

Σκέψου να είσαι η μάνα και να μη μάθεις ποτέ πως την ώρα που ξεψυχούσε, που άφηνε το σώμα του, σ’ αυτήν την απειροελάχιστη χαραμάδα του χρόνου, σ’ εκείνη την ύστατη στιγμή, σκέφτηκε το πρόσωπό σου.

Σκέψου να σαι η μάνα…

Σκέψου το. Όχι, σκέψου το πραγματικά , μην το προσπεράσεις. Μην πας γρήγορα στην επόμενη γραμμή. Σε παρακαλώ…

Σκέψου το. Γιατί είσαι και είμαι η μάνα. Είσαι και είμαι το παιδί. Είμαστε ο λώρος που μας ενώνει. Όλους μας.

Δε θέλω να πεθάνω για να με αγαπάς. Δε θέλω να γίνω ήρωας για να μ’ αγαπάς. Δε θέλω να γίνω κάτι για να μ’ αγαπάς. Θέλω… θα “θελα… να το κάνεις τώρα.

Τώρα που με συναντάς στο δρόμο. Τώρα που δε γνωρίζεις τ’ όνομά μου. Τώρα που μου μιλάς. Που με διαβάζεις. Τώρα που ήσουν έτοιμος να μου φωνάξεις, να με χτυπήσεις. Τώρα, που σου μοιάζω αδύναμος. Τώρα που νόμιζες πως ήμουν ξένος. Τώρα.

Τώρα… που ξέρεις πια…

Η οργάνωση Singapore’s Coalition Against Bullying for Children and Youth έχει δημιουργήσει ένα φιλμάκι κατά του bullying σε παιδιά και νέους το οποίο για κάθε share μέσω facebook μικραίνει κατά ένα μιλιδευτερόλεπτο, με την αρχική του διάρκεια να φτάνει τα 2 λεπτά. 

Το ασπρόμαυρο φιλμάκι δείχνει ένα αγόρι που το κοροϊδεύουν στο σχολείο. «Δε νιώθω ασφαλής πουθενά», δηλώνει με παράπονο το μικρό αγόρι. «Νιώθω ολομόναχος.»

Τελικά, το φιλμάκι θα συρρικνωθεί μέχρι να γίνει μία μόνο εικόνα, την οποία επίσης μπορείς να κάνεις share. Η ιδέα πίσω από αυτήν την καμπάνια είναι πως όσο περισσότερο μιλάμε για το bullying τόσο το εξαλείφουμε.

Το μικρό αγόρι στο βιντεάκι καταφέρνει να αναδείξει με εκπληκτικό τρόπο, τον τρόμο που βιώνουν τα μικρά παιδιά και οι νέοι που υφίστανται το bullying και να ευαισθητοποιήσει, πετυχαίνοντας το στόχο του με έναν πολύ απλό, αλλά φοβερά έξυπνο τρόπο.

«Δε θέλω να το μοιραστώ αυτό.

Ποιο το νόημα; Κανείς δε μπορεί να βοηθήσει.

Θέλω να πω πως φοβάμαι.

Κι αν τα πράγματα γίνουν χειρότερα;

Δε μπορώ να το μοιραστώ αυτό με κανέναν.»

Το όνομα της καμπάνιας είναι «Share it to end it», δηλαδή «Μοιράσου το για να το σταματήσεις.» Αυτή τη στιγμή το βίντεο έχει μοιραστεί πάνω από 55.500 φορές, σύμφωνα με τη σελίδα της καμπάνιας.

Εδώ μπορείς να δεις πόσο έχει συρρικνωθεί το φιλμάκι: http://shareittoendit.com/

Δες το βίντεο...

Εδώ:  http://www.e-abc.eu/gr/ μπορείς να βρεις κάθε τι σχετικά με τον σχολικό εκφοβισμό και τα εργαλεία που υπάρχουν για να εκλείψει. Πρόκειται για τη σελίδα της Ευρωπαϊκής Καμπάνιας κατά του σχολικού εκφοβισμού. Το έργο υλοποιείται στην Ελλάδα απ το Χαμόγελο του Παιδιού. 

Πηγές: talkmag.gr, hamogelo.gr, e-mama.gr

Για το τέλος, μερικές γραμμές -που τα λένε όλα- απ το Σχήμα της Απουσίας του Γιάννη Ρίτσου...

Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ' τα σπίτια τους,
τριγυρίζουν εκεί, μπλέκονται στα φουστάνια τής μητέρας τους
την ώρα που εκείνη ετοιμάζει το φαΐ κι ακούει το νερό να κοχλάζει
σα να σπουδάζει τον ατμό και το χρόνο. Πάντα εκεί -

Και το σπίτι παίρνει ένα άλλο στένεμα και πλάτεμα

σάμπως να πιάνει σιγαλή βροχή
καταμεσής καλοκαιριού, στα ερημικά χωράφια.
Δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά. Μένουν στο σπίτι
κι έχουν μια ξέχωρη προτίμηση να παίζουν στον κλεισμένο διάδρομο
και κάθε μέρα μεγαλώνουν μέσα στην καρδιά μας, τόσο
που ο πόνος κάτω απ' τα πλευρά μας, δεν είναι πια απ΄τη στέρηση
μα απ' την αύξηση. Κι αν κάποτε οι γυναίκιες βγάζουν μια κραυγή στον ύπνο τους,
είναι που τα κοιλοπονάνε πάλι.